هر کس از کرمانشاه بیرون می رود، می درخشد

فلاحت نیوز : پژوهشگر و استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: پروا نمی کنم بگویم هر کس ایران را در همه آن می خواهد بشناسد، ناچار است کرمانشاه را بشناسد.

به گزارش ایسنا پروفسور میر جلال الدین کزازی در نخستین همایش تجلیل از نویسندگان و خادمان نشر استان کرمانشاه که با حضور جمعی از مسئولین، نویسندگان و ناشران در محل تالار وحدت برگزار شد، کرمانشاه را شهری با توانش ها و مایه های بسیار در زمینه فرهنگ دانست و افزود: پرسمان این است که چرا زمینه برای شکوفایی این توانش ها و مایه ها به سبزگی در استان فراهم نمی شود.

وی با اشاره به کرمانشاهیانی که در خارج از استان در سطح کشور مطرح شده اند، گفت: هر کس از کرمانشاه بیرون می رود می درخشد، زیرا زمینه در خارج از استان فراهم است، اما در استان این زمینه فراهم نیست. کزازی ادامه داد: زمینه در استان کرمانشاه فراهم نیست چون دانشگاهیان و فرهیختگان سرِِ رشته را ندارند و  کار به دست کاردان نیست. وی معتقد است: کرمانشاه استانی است که مایه ها، توان ها و گنجینه هایی را در خود نهفته دارد که در کمتر سرزمین و بوم و استانی از ایران می توان آنها را یافت.  کزازی، کرمانشاه را از سه دید بهشت ایران دانست و اظهار داشت: بهشت باستان شناسی، زبان شناسی و اسطوره شناسی ایران کرمانشاه است. او گفت: به هر گوشه این سرزمین که می نگرید یادگاری از پیشینیان و تاریخ کهن ایران می توان یافت. وی با بیان اینکه می توان مایه پرورترین گنجینه زبان شناسی تاریخ ایران را در کرمانشاه یافت، تصریح کرد: در هر گوشه ای از کرمانشاه با زبان و گویش دیگر روبه رو می شوی که می توان آن را بهشت زبان شناسی ایران نامید.

کزازی کرمانشاه را همچنین بهشت اسطوره شناسی، آیین ها، باورها، و دبستانهای گوناگون اندیشه دانست و افزود: آیین ها و اندیشه های گوناگون در استان پراکنده اند که بیهوده نیست استان را از دید رنگارنگی آن هندوستان ایران نامیده اند.

وی به آیین های زنده در کرمانشاه اشاره کرد و اظهار داشت: آیین هایی را می شناسم که هنوز روایی دارند و زنده اند، که پیشینه آنها به هزار سال برمی گردد و این همه فرهنگ و تاریخ است.

کزازی تاکید کرد: پروا نمی کنم بگویم هر کس ایران را در همه آن می خواهد بشناسد، ناچار است کرمانشاه را بشناسد.

این استاد زبان و ادبیات فارسی خاطر نشان کرد: در دیرین شناسی فرهنگی، سه دانش باستان شناسی، زبان شناسی و اسطوره شناسی است و کسی بخواهد بداند چونان ایرانی کیست و چه پیشینه ای دارد به ناچار به این سه دانش بنیاد خواهد کرد و کرمانشاه در این سه دانش برترین و بهشت ایران است.

وی در بخش دیگر سخنانش با بیان اینکه جامعه فرهیخته تر باشد بیشتر فرهنگی است نه ارشادی، ابراز امیدواری کرد: روزی برسد وزارت فرهنگ داشته باشیم و روزی نباشد که از ارشاد سخن بگوییم.

وی گفت: امیدوارم  از این پس گزینش و گرانش با فرهنگ باشد، نه با ارشاد چون ارشاد دستور است، اندرز است، پند است، بیرونی است، و دیگران باید ما را ارشاد کنند.

کزازی گفت: از این روست که ارشاد چندان کارساز نیست و ما پند را خوش نمی دانیم و آنکه پند می شنود ناخواسته آن را پس می زند، چون بر آن است پند دهنده خود را برتر می داند.

وی معتقد است: فرهنگ شناسی می شکوفد، آسیب ها و دشواریها رخت بر می بندد، زمانی که پند دهنده و پندپذیر هر دو یک تن باشند.

کزازی با بیان اینکه هر کس خود باید به خویشتن پند بدهد و خود بکار گیرد، رسیدن به چنین خوی را کار آسانی ندانست و اظهار داشت: اگر می خواهیم جامعه ما به سامان شود چاره ای دیگر نمی توانیم داشت، آری انسان خود باید خویشتن را سامان بدهد، خود باید بیاموزد، باور کند و آموزه ها را به کار بندد برای انسان بودن و برای زیستن به شیوه ای که شایسته انسان است.

این پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی اظهار داشت: چگونه این چاره را به کار می توانیم زد، تنها با فرهنگ و راه دیگری نیست. کزازی خاطر نشان کرد: کودکان را ارشاد می کنیم و انسان فرهیخته، دانش آموخته و پرورده اندیشمند نیاز به ارشاد ندارد و بنا براین ما نیازمند فرهنگیم و انسان برای این آفریده شده که فرهنگیخته شود. وی در ادامه معتقد است: چاپ هر کتاب شایسته دری به جهان فرهنگ می گشاید و درها که بیشتر گشوده بشود بر شمار آشنایان و خو گرفتگان به فرهنگ افزوده می شود.

این استاد زبان و ادبیات فارسی معتقد است سنجه شناخت فرهیختگی جامعه هنجارهای فرهنگی جامعه است نه زر و سیم، نه گنجینه ها و نه پایانه های دانشگاهی اگر بی پشتوانه باشند.

وی معتقد است: شان فرهنگ آن است که بتوان با خود راست بود، بپسندیم بر دیگران آن چه بر خود می پسندیم و بکوشیم که انسان باشیم.

کزازی در پایان گفت: آرزویم آن است که کرمانشاه نمونه ای برجسته بشود برای دیگر ایرانیان در اینکه ما مردمانی هستیم فرهنگی که نیاز به ارشاد نداریم، کرمانشاه می تواند چنین شد و گمانی در این سخن ندارم.