سید
خلیل عالی نژاد، از سادات اهل حق و بزرگان موسیقی استان کرمانشاه بود که
در دهه های گذشته، جانی دوباره به ساز اصیل تنبور داد اما در مرگی زودتر از
موعد و البته نامعلوم، صحنه زندگی را ترک کرد. دیروز، یازدهمین سالروز
درگذشت این هنرمند عالی مقام بود.

بسیاری
میگویند نمیتوان صحبت از موسیقی ایرانی و تنبور کرد و اسمی از سید خلیل
عالینژاد نبرد. نوازنده و آهنگسازی که در دهه 60 و 70 جانی دوباره به یکی
از اصیلترین سازهای ایرانی داد و آن را مجددا احیا کرد. در همین زمینه، خبرگزاری ایسنا یاداشتی منتشر نموده که در ادامه می بینید:
سید خلیل عالی
نژاد در سال 1336 در خانوادهای اهل هنر موسیقی در شهر صحنه کرمانشاه متولد
شد و از همان دوران کودکی فراگیری موسیقی را آغاز کرد.
وی
تنبور نوازی را در کنار سیدنادر طاهری را شروع کرد و در ادامه نزد سید
امراله شاه ابراهیمی به تکمیل و یادگیری هرچه بیشتر این ساز پرداخت.
سید خلیل عالینژاد همچنین از محضر دو استاد بزرگ موسیقی یعنی امیرحیاتی و عابدین خادمی نیز بهره برد.
وی
علاوه بر آشنایی با موسیقی مقامی ایران، به موسیقی دستگاهی ایران نیز تسلط
کامل داشت و به جز تنبور به نواختن سازهایی چون تار و سه تار و بربط و دف
هم آشنایی داشت.
در
اوایل سالهای دهه 60 سید خلیل عالینژاد به گروه «شمس» به سرپرستی کیخسرو
پورناظری پیوست و آلبوم صدای سخت عشق با صدای شهرام ناظری از جمله کارهای
ماندگار این همکاری مشترک شد.
این
آهنگساز و نوازنده در دهه 70 گروه «باباطاهر» را تشکیل داد و حاصل آن
چندین اجرا به همراه این گروه به همراه آلبومهایی به خوانندگی عالینژاد
بود.
آلبومهای آئین مستان، ثنای علی(ع) شکرانه ققنوس از جمله آثار ماندگار وی در عرصه موسیقی ایرانی و مقامی هستند.
سرانجام سیدخلیل عالی نژاد در بیست و هفتمین روز آبان ماه سال 80 در گوتنبرگ سوئد برای همیشه صحنه زندگانی را ترک کرد.
و در آخر سخنی از سیدخلیل عالینژاد: هیچ اگر سایه پذیرد ما همان سایه هیچیم.