فلاحت نیوز : شهروندانی که انتخابات را در ایران بیهوده می‌دانند و انتخابات این دوره را هم تحریم کرده‌اند(تحریمی‌ها)، معمولا کسانی‌اند که اگر به پای صندوق‌های رأی بیایند، به اصلاحات و اعتدال رأی می‌دهند، نه به اصول‌گرایان. بنابراین، تحریم آنان به زیان دولت آقای روحانی و به نفع اصول‌گرایان است. پرسش من این است که این دوستان گرامی، چگونه می‌خواهند با پیروزی اصول‌گرایان و شکست اصلاح‌طلبان به کشورشان خدمت کنند؟ چه سودی در همراهی با آقایان قالیباف و رئیسی می‌بینند که در همراهی با دولت اعتدال نمی‌بینند؟

من می‌پذیرم که بیش از نیمی از سیاست‌های دولت یازدهم باب میل دوستان تحریمی و حتی اصلاح‌طلبان نبوده است؛ اما همراهی با کسان دیگر که کارنامه و برنامۀ آنان را می‌دانیم، چه سودی برای کشور دارد؟ مگر همۀ کسانی که ادامۀ این دولت را – با نظر به رقبای آن – ضرور می‌دانند، با همۀ سیاست‌های داخلی و خارجی آن موافق‌اند؟ از تنها گذاشتن مردم در سال‌های 84 و 88 چه سودی بردند؟ کدام گام را به سوی اهدافشان برداشتند؟ کدام نهاد مدنی یا ساختار اجتماعی را زنده کردند یا مدد رساندند؟ کدام زمینه را برای جامعۀ مدنی فراهم کردند و کدام گره را گشودند؟ چه فرصت‌هایی را می‌خواهند جایگزین انتخابات کنند؟ چه معجزه‌ای را انتظار می‌کشند؟

معنای رأی و رأی دادن، آن نیست که دوستان تحریمی تصور می‌کنند. تحریمی‌ها شرکت در انتخابات را تأیید نظام سیاسی کشور می‌پندارند و حاضرند کشور را به درۀ ورشکستگی و نابودی بیندازند، اما نظامی را که دوست ندارند، تأیید نکنند. این تصور از رأی و انتخابات را کسانی در ایشان به وجود آورده‌اند که حضور فعال بخشی از جامعه را در رأی‌گیری‌ها به نفع خود نمی‌دانند.

مرگ هزاران انسان بر اثر کمبود دارو، تنفس بنزین سرطان‌زای پتروشیمی، زیان‌های هنگفت مالی بر اثر تحریم و پیامدهای آن، تصویب شش قطعنامۀ خطرناک علیه ایران در کمتر از پنج سال، زمین‌گیر شدن صنایع مادر و قطع سرمایه‌گذاری‌های خارجی که شریان اقتصاد هر کشوری است و فرار مغزها که رقم آن به بالاترین سطح جهانی رسیده است، گناه کوچکی نیست. تحریمی‌های منتظر معجزه، به اندازۀ اصول‌گرایان در همۀ این مصیبت‌ها مقصرند.

درست فرموده است امام علی(ع): «فرصت‌ها را از دست ندهید که غصه‌دار خواهید شد.»

رضا بابایی