فلاحت نیوز " گذار به توسعه و دموکراسی/ مي شود يا نمي شود دشتي را با شمعي روشن كرد؟
✍🏻اميرحسين كاميار
✅دشت وسیعی را تصور کنید با تندبادی وزنده که در میانه‌اش تعدادی آدم دور هم جمع شده‌اند و تن‌شان را برابر باد سپرکرده‌اند تا شمع کوچکی را روشن نگه دارند. کمی دورتر هم چندین نفر ایستاده‌اند به تماشا و آن جمع را به سخره گرفته‌اند که اینها می‌خواهند با یک شمع کوچک، دشتی به این بزرگی، به این تاریکی را روشن کنند.

✅آن گروه اول به گمانم ماییم. همۀ آدم‌هایی که معتقدیم جز کار مسالمت آمیز پیوسته و آهسته، هیچ راه حل دیگری برای گذار به توسعه و دموکراسی در ایران نداریم. مایی که از هر روزنۀ کوچکی برای ابراز وجود، برای بهبود، برای فقط و فقط یک گام بیشتر به جلو برداشتن یا یک گام گمتر به عقب رفتن، استفاده می‌کنیم، حال می‌خواهد صندوق رای باشد یا تشییع جنازۀ فلان آدم یا جشن صعود تیم ملی به جام جهانی یا...
ما می‌دانیم که نمی‌شود دشتی را با شمعی روشن کرد.

✅در کنارش اما می‌دانیم که هزاران مشعلِ خاموشِ معطل مانده در گوشه‌گوشۀ این دشت، محتاج شعلۀ این شمعند تا به تدریج و یک‌به‌یک فروزان شوند. می‌دانیم که بی این شعله، روشنایی دیگری در کار نیست یا اگر هم که باشد ناشی از سوختن تمامی گسترۀ این دشت در آتش خشم و ویرانی و نفرت است. ما این را نمی‌خواهیم و هربار به شکلی و به نوعی، سعی می‌کنیم از آن شعلۀ امید در جان‌مان مراقبت کنیم.

✅اما شمایی که ایستاده‌اید آن دور، شمایی که دست‌مان می‌اندازید، سوژۀ تمسخر و استهزا شده‌ایم برایتان، کاش باور می‌کردید ما ابله نیستیم، توهمی در باب توان روشنایی و حرارت این شمع نداریم، در کنارش اما، جز این شمع هم هیچ در بساط نداریم. شمایی که آن دور ایستاده‌اید و کمان به ملامت می‌کشید هر بار، کاش همین یک مورد را می‌دید و باور می‌کردید.

چو وا نمي كني گِرِهي خود گره مباش